บทที่ 8　　

ความสนใจของโหลวฉางเยว่ถูกลบล้างออกไปในชั่วขณะนี้

หลังจากนั้นไม่ว่าเหวินเหยียนโจวทำกี่ครั้ง เธอก็ไม่มีความรู้สึกอะไร

ครอบครัวสอนมาดี สืบทอดมา ไม่ชอบทำอะไรกันก่อนแต่งงาน

หมายความว่าไง? เขาจะแต่งงานกับไป๋โหยวเหรอ?

……

โหลวฉางเยว่กลับไปทำงานที่ปี๋หยุน ยังคงเป็นเลขาของเหวินเหยียนโจว แต่จากเลขาสูงสุดเปลี่ยนมาเป็นเลขาธรรมดาๆ

โต๊ะทำงานเก่าของเธอกลายเป็นของไป๋โหยวแล้ว โต๊ะของเธอ เป็นทำได้แค่ใช้โต๊ะตัวนั้นตอนที่ไป๋โหยวเคยใช้ตอนเป็นผู้ช่วย

อยู่ข้างประตู ในมุม ไม่มีความโดดเด่น เพราะไม่มีคนใช้งานมานาน บนโต๊ะมีสิ่งของมากมาย เธอกลับมาอย่างกะทันหัน ฝ่ายธุรการยังไม่ได้จัดให้คนมาจัดการเรื่องนี้

สถานการณ์แบบนี้ตามจริงแล้วรู้สึกน่าอายเล็กน้อย โหลวฉางเยว่สีหน้าเฉยเมย จัดเก็บด้วยมือของตนเอง

เมื่อไป๋โหยวถึงออฟฟิศ เห็นแบบนี้ก็รีบวิ่งเข้ามา “พี่ฉางเยว่ ขอโทษนะ ตอนแรกฉันอยากรีบมาทำความสะอาด แต่ระหว่างทางรถติดน่ะ เดี๋ยว เดี๋ยวฉันจะจัดของออกมาคืนให้เธอตอนนี้เลย”

โหลวฉางเยว่บีบผ้าเช็ดโต๊ะ เช็ดฝุ่นออก “ของใช้เป็นของบริษัทหมดเลย ไม่ใช่ของฉัน ไม่มีอะไรต้องคืนฉัน ประธานเหวินให้เธอนั่งที่ไหน เธอก็นั่งที่นั่น”

ไป๋โหยวกัดปาก ท่าทางรู้สึกผิด “งั้น งั้นฉันช่วยเธอจัดเก็บ”

โหลวเยว่ฉางไม่ได้สนใจเธอ เธออาสาขนของใช้ทั่วไปไปที่โกดังเก็บของ

เมื่อกลับมา จึงไปล้างมือในห้องน้ำ ยังไม่ทันเข้าไป ก็ได้ยินเพื่อนร่วมงานหญิงสองคน ใช้เวลาที่ถึงก่อนตกแต่งหน้าพร้อมกับซุบซิบนินทาไปด้วย

“เลขาโหลวถูกย้ายกลับมาแล้ว เธอรู้ไหม?”

“ฉันรู้ เมื่อวานก็ได้ยินว่าเธอกลับมาจากเมืองเฟิงเฉิงพร้อมประธานเหวิน วันนี้น่าจะมาทำงาน”

“ฉันว่าแล้วประธานเหวินห่างกับเลขาโหลวไม่ได้”

ขาที่กำลังจะก้าวเท้าไปของไป๋โหยวชะงัก

“ไม่ว่าจะความสามารถในการทำงาน เลขาโหลวนั่นไม่ต้องพูดถึง แต่เรื่องอื่น ประธานเหวินมีไป๋โหยวแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เพื่อนร่วมงานหญิงรีบห้าม “จุ๊ๆ ฝ่ายการตลาดที่โดนไล่ออกคนนั้นเธอลืมแล้วเหรอ? ยังกล้าพูดอีก?”

เพื่อนร่วมงานหญิงอีกคนไม่เห็นด้วย “ที่นี่มีแค่เราสองคน เธอไม่พูดฉันไม่พูด ใครจะรู้ล่ะ?”

มีเหตุผล จากนั้นเพื่อนร่วมงานหญิงก็พูดความคิดของตัวเอง “ฉันก็คิดว่าประธานเหวินชอบเลขาโหลวมากกว่า”

“อื้ม ๆ เลขาโหลวอยู่กับประธานเหวินมาสามปี เคยสู้ร่วมกัน ประโยคนั้นพูดไงนะ ถ้าฉันไม่ตายฉันก็ยังเป็นหลัก คนอื่นเป็นได้แค่พระสนม”

เพื่อนร่วมงานทั้งคู่แต่งหน้าเสร็จและเดินออกมา เห็นไป๋โหยว ก็ตกใจ

สีหน้าไป๋โหยวเป็นธรรมชาติมาก “สวัสดีตอนเช้า”

เหมือนเพิ่งจะมา ไม่ได้ยินคำสนทนาของพวกเธอ พวกเธอฝืนยิ้ม “สวัสดี เธอมาเช้าจังเลยนะ”

จากนั้นก็รีบจากไป

……

ตอนกลางวัน โหลวฉางเยว่จะไปพบลูกค้ากับเหวินเหยียนโจว ไป๋โหยวก็ถูกเรียกไปด้วย

เห็นว่าพบลูกค้าแบบไหน เหวินเหยียนโจวก็จะเอาไป๋โหยวไปด้วยให้เธอได้ฝึกฝน ราวกับจะฝึกให้เธอเป็นเลขาชั้นสูงสุดอย่างงั้น

โหลวฉางเยว่เดินอยู่ข้าง ๆ เหวินเหยียนโจว เดินไปพร้อมแนะนำการนัดพบครั้งนี้ อีกฝ่ายเป็นใคร? ต้องคอยระวังอะไร?

ไป๋โหยวไม่มีจังหวะพูดแทรก จึงวิ่งเล็กน้อย ไปที่ด้านหน้าพวกเขาเปิดประตูรถ เธอก็ส่งเสียง โอ๊ย

สายตาเหวินเหยียนโจวหันไปมอง “เป็นอะไร?”

“เปล่าค่ะ” เธอใช้สองมือเปิดประตูรถ เหมือนว่ามือได้รับบาดเจ็บ

เหวินเหยียนโจวขมวดคิ้วเล็กน้อย “มือเป็นอะไร?”

ไป๋โหยวนวดที่ข้อศอก “ไม่เป็นไรค่ะ อาจจะบิดโดนตอนที่ยกของหนักอ่ะค่ะ”

เหวินเหยียนโจวโมโห “เธอยกของหนักอะไร?”

ไป๋โหยวพูดเสียงเบา “โต๊ะทำงานของพี่ฉางเยว่ไม่มีใครเก็บให้ ฉันจึงเข้าไปช่วยย้ายของไปที่โกดัง ไม่ทันระวัง ฉันคิดว่าไม่เป็นอะไร ไม่คิดว่าตอนนี้ แค่ดึงก็เจ็บ”

“แขนขาเล็ก ๆ ยกของหนักทำไม ทีหลังก็อย่าฝืน เรื่องพวกนี้มีคนทำอยู่แล้ว” เหวินเหยียนโจวเหลือบมองโหลวฉางเยว่ “เธอไปพบลูกค้าก่อน ผมพาเธอไปโรงพยาบาล”

ไป๋โหยวรีบโบกมือ “ไม่ต้อง ๆ ไม่ต้องลำบากแบบนี้หรอก ประธานเหวิน เดี๋ยวไปพบลูกค้า ฉันค่อยไปซื้อยามาทาก็ดีขึ้นแล้ว”

โหลวฉางเยว่มองดูอย่างเยือกเย็น เตือนอย่างเฉยเมย “ลูกค้ามาตั้งไกลจากต่างประเทศ ประธานเหวิน คุณไม่เหมาะที่จะไม่อยู่”

เหวินเหยียนโจวจึงเปลี่ยนการตัดสินใจ “เธอไปซื้อยาให้ไป๋โหยว พวกเราไปก่อน”

ไป๋โหยวพูด “รบกวนด้วยนะคะ พี่ฉางเยว่”

พวกเขาขึ้นรถ รถขับออกไปจากตรงหน้าโหลวฉางเยว่